Andavadoaka en Ifaty

04/08/2019 Andavadoaka
Even een dagje relaxen. Gisteren avond genoten van een heerlijk diner. We hoorden van te voren dat het een buffet was en hadden daar gelijk onze bedenkingen bij. Maar dat was absoluut niet nodig,wat een heerlijkheden. Allerlei soorten vis in diverse bereidingen. Zalig!
De rest van de dag lekker relaxen en ‘s avonds wederom een heerlijk buffet. We hadden wat mensen van het hotel al rond de rotsen zien liepen in de zee. Nu werd duidelijk waarom: verse oesters en zee-egels op het menu.

05/08/2019 naar Ifaty
Het is maar 150 km rijden. Verwachting van Smile is dat we er eind 14:00 zullen zijn. Inclusief lunch.
De weg is voor de verandering rampzalig. Nauwelijks een weg te noemen, veel rotsen afgewisseld met los zand. Lastig rijden, zorgen dat de auto niet vast komt te zitten in het mulle zand. We moeten eerst om een grote lagune heen, gelukkig zijn er veel zijweggetjes en staat de route nergens aangegeven. Na een half uur stopt de weg opeens in het water van de lagune. Dit was dus duidelijk een verkeerde afslag. Omdraaien en met behulp van Maps.me de juiste route gezocht. Uiteindelijk uit dit doolhof weten te komen. Vanaf nu gewoon de kustlijn volgen. We passeren weer grote stukken ‘spiny forest’, deze bestaan voor een groot deel uit de zgn Octopus Tree. Een erg goede naam, deze boom/cactus bestaat uit allemaal tentakels die wel een meter of 10 lang kunnen worden. Het is meer een cactus dan een boom, elk tentakel zit helemaal vol met centimeters lange stekels. Resultaat is een volledig ondoordringbaar bos van stekels. De weg slingert hier tussendoor. Hoe verder we komen hoe meer we in een duinlandschap komen en de weg steeds meer uit los zand bestaat. Waar je ook komt, je komt altijd weer mensen tegen. Je denkt dat je nu wel heel ver van de bewoonde wereld bent en dan komt er opeens weer een ossenkar aan of staan er weer een hutjes. Veel vrouwen hebben een ‘masker’ op van geel spul (gemalen sandelhout en koraal gruis). Is een variant van make-up: moet de huid zacht maken en beschermt tegen de zon. Ziet er alleen heel apart uit, doet zelf wat spookachtig aan zo’n helemaa geel gezicht.
De route die we uitgekozen hebben is niet bepaald de meest voor de hand liggende toeristische route. Heel af en toe komen we een tegenligger tegen. Aangezien we van noord naar zuid willen reizen, zonder helemaal terug te gaan naar het binnenland, is deze route de enige optie. In ieder geval een stuk enerverender dan een route over een asfalt weg.
Uiteindelijk zijn we om 17:00 in het hotel, 8 uur (+1 uur pauze) over 150 km. Gezien de beroerde weg was sneller echt niet mogelijk.
We weten nu ook de echte naam van Smile: Herimahatratrasoa Hitsikiana. Nu is ook gelijk duidelijk waarom hij zich direct voorstelt als Smile. Dat is tenminste uitspreekbaar.