Van Manja naar - Andavadoaka

03/08/2019
Na het ontbijt weer in de auto, ongeveer 200 km te rijden vandaag. We zijn het dorp amper uit en we komen al de eerste ‘tol’-poort tegen. En binnen 2 kilometer vervolgens nog 3. Hier kan er wel onderhandeld worden: we betalen met t-shirts en sigaretten. De route gaat vandaag via hele kleine weggetjes met veel mul zand richting Andavadoaka. De chauffeurs hebben gisteren avond al met een stel afgesproken om samen te rijden. In het geval je vast komt te zitten, dan kunnen we elkaar helpen. We rijden nu met 4 wagens in konvooi. Ander voordeel is nu bij de tolpoorten, 4 van die grote wagens is zo’n overmacht dat we bij alle posten waar we nu nog langs komen, zonder betalen door mogen. Alle tolpoorten zijn illegaal, bijverdiensten van de dorpsbewoners. In sommige gevallen zorgen ze ook voor de weg (gaten dichten), in dat geval is het prima om wat te betalen. Maar in de meeste gevallen is het slechts een eenvoudige vorm van struikroverij. Het gaat om weinig geld, maar is wel irritant. Elke maand staan er weer meer van die slagbomen. De vraag is nu hoe lang dit nog getolereerd wordt.
We rijden door een steeds droger landschap, steeds meer prikkelstruiken en cactussen. Halverwege de tocht komen we bij een hele brede rivier. Hier staat weer een ‘vlot-ferry’ klaar. Een kleine deze keer, passen precies 3 auto’s op...op de centimeter. Op het moment dat ik denk dat we vertrekken, komen er opeens 10 brede mannen aan boord. Wat nu weer... Maar niets aan de hand, ze springen in het water, pakken een touw en gaan de ferry naar de overkant trekken. Ferry op handkracht ! De problemen ontstaan pas aan de andere kant: we moeten via een helling met heel erg mul zand aan land zien te komen. Daarna nog 500 meter verder door heel diep mul zand. En dat gaat dan ook niet goed...we zitten al bijna direct vast. Soort déjà-vu van Australië. Maar dit is waar de lokale bevolking op gerekend heeft (of de weg op voorbereid heeft). Er staan direct 30 man om de auto heen, om ons uit het zand te duwen. Eerst weg van de helling, zodat de volgende auto zich vast kan rijden. Dan stoppen in het midden van het mulle stuk en dan beginnen de onderhandelingen wat het los duwen moet gaan kosten. Iedereen roept door elkaar heen, maar Smile herkent iemand van een vorige keer. Hij concentreert zich op hem en weet er een goede deal uit te halen. Nog 2 uur rijden naar een heerlijke lunch aan het strand en dan via een zandweg door een stekelwoud (een bos bestaande uit cactussen van 5 meter hoog), een enorm dikke Baobab en een baobab bos naar Blu Laguna. Een prachtig hotel bestaande uit losse huisjes aan het strand, in de middle of nowhere. Het contrast is hier wel heel groot, onderweg alleen maar houten/rieten hutjes en dan opeen zo’n mooi hotel. Fantastisch mooie bungalow, uitzicht naar zee met de ondergaande zon.