Op zoek naar onze bagage

Gisteren al kennis gemaakt met onze chauffeur Smile (heeft een moeilijke naam, maar dat betekend smile). Vanaf vandaag blijft hij de komende 3 weken bij ons. Lijkt er op dat het een geschikte kerel is, die goed Engels spreekt.
Na het ontbijt gaan we vol goede moed richting vliegveld. Maar al snel wordt duidelijk dat de bagage er niet is. Krijgen er ook niet veel vertrouwen in, van automatisering hebben ze hier nog niet gehoord. Er ligt een heel dik boek op tafel, waar alles in opgeschreven wordt. Er staat wel een laptop, maar geen idee waar die voor gebruikt wordt. In ieder geval niet om bagage te registeren of te zoeken.
We besluiten om nu toch maar eens met de vakantie te gaan beginnen en we merken het wel als de bagage gevonden wordt. Volgende stop is dan ook een winkelcentrum om inkopen te gaan doen: broeken, shirts, zwembroek, badpak, (berg)schoenen, toiletartikelen, oplader voor de camera, malaria pillen (handbagage zat maar 1 doosje) enz enz. Je merkt nu hoeveel er weg is en wat je nodig hebt voor de geplande reis. Als de bagage morgen aankomt, zal het minstens een week gaan duren voor deze bij ons kan komen, gezien de afstanden en de plekken waar we heen gaan. Maar we moeten er rekening mee houden dat deze helemaal niet meer komt. Tegen 11:30 hebben we alles bij elkaar en kunnen we eindelijk gaan rijden. We hebben een rit van minstens 9 uur voor de boeg, we slaan de 1e dag van onze reisroute over. Als we nu even doorbijten en lang rijden, zijn we gelijk weer op onze planning.
Route begint in Antanarivo met een enorm verkeersinfarct. Duurt een aardige tijd voor we de stad uit zijn. Daarna slingert de weg door een mooi landschap richting Antsirabe. Langs de weg wordt van alles verkocht, veel bakstenen productie, door allerlei plaatsjes, langs rijstvelden en allerlei andere gewassen. We komen rond 17:00 aan in Antsirabe, dat is halverwege de route....en over een uur is het donker. Maar we gaan wel door, chauffeur ziet er geen probleem in. We zien onze eerste fantastisch mooie zonsondergang. En daarna in het stikdonker verder. Je kan nu goed zien waar ze bush branden aan het stichten zijn om landbouwgrond te creëren. Ziet er wel fascinerend uit...maar is eigenlijk heel slecht voor het land. Over 5 jaar is het veranderd in een woestenij.
Opeens hard remmen: een brug...die halverwege de rivier begint. Eerste stuk is meer gat dan brug. Er staan een paar mensen met zaklampen die de chauffeur over de planken helpt. Een kleine fooi geven en weer verder.
Nog 150 km en opeens kraaienpoten op de weg en een politiepost. We mogen niet verder. De politie geeft aan dat het te gevaarlijk is. We mogen alleen verder in konvooi. Er moet een andere auto met ons mee. Onduidelijk waarom: de hele slechte weg, risico op een overval of de hoop om zelf wat geld te krijgen. Gelukkig komt er binnen 10 minuten een andere auto aan en mogen we samen verder. We stuiteren en slalommen nog even door en tegen 22:00 zijn we er. Moet een hele mooie plek zijn, maar dat zien we morgen wel.