Naar Morondova

- [ ] 01/08/2019 Morondova
Na het ontbijt weer de auto in. We rijden terug naar Morondova. Er is maar 1 weg in dit gebied, geen keus wat de route betreft. De eerst 90 kilometer naar Belo is de weg het slechtst. Bijna 4 uur rammelen, stuiteren en schudden. Het is nu duidelijk waarom er handgrepen achterin de auto zitten. We passeren kleine dorpjes, kinderen staan dansend langs de weg en iedereen zwaait naar de auto. Het contrast is wel heel groot: wij in een dikke terreinauto, de lokale bevolking met een ossenwagen.
Na een heerlijke lunch in Belo, gaan we weer de ‘ferry’ op. Dit ferry-vlot is wel degelijk genaakt, kan 5 terreinwagens tegelijk dragen. Dit zijn ook de enige voertuigen die hier komen. Dit gebied is alleen met een 4x4 toegankelijk. In de regentijd is de weg helemaal afgesloten, dan komen deze wagens er niet eens doorheen. Enige optie om bij deze dorpjes te komen is dan via een dagen lange tocht over de rivier en vervolgens lopen. De overtocht met de ferry is het probleem niet, maar het op en afrijden wel. Via een hele stijle oever, in mul zand, moet je precies uitkomen op 2 planken die het vlot met het land verbinden. Blij dat ik niet zelf hoef te rijden. Smile bevestigd mijn vermoeden dat het inderdaad niet altijd goed gaat. In dit geval gelukkig wel. In konvooi rijden we weer verder. De chauffeurs geven hier de voorkeur aan en op sommige stukken moet het zelfs ivm veiligheid. Tot op heden hebben we ons geen enkele keer onveilig gevoeld, de mensen zijn allervriendelijkst. Maar heel af en toe gebeurd er wel wat, vooral s nachts. Eigenlijk wel te begrijpen als je ziet hoeveel wij hebben en hoe weinig de mensen hier. Het is hier heel arm, er is werkelijk helemaal niets, houten hutjes en water halen uit de rivier. Akkerbouw is allemaal roofbouw: stukje land platbranden en een akkertje maken. Heel kleinschalig. Wat wel in overvloed aanwezig is, zijn kinderen. Van onze gids gisteren begrepen dat een gezin gemiddeld 10 tot 17 kinderen heeft. En dat zien we onderweg dan ook. Einde van de middag komen we aan bij de Allee des Baobabs. Op de heenweg zijn we hier ook doorheen gereden, maar nu is de bedoeling om hier de zonsondergang mee te maken. Alles komt dan in een prachtig mooi rood licht te staan. En we zijn bepaald niet de enigen die dit willen meemaken. Maar is dan ook een zeer fotogenieke omgeving.
Nadeel van de zonsondergang hier meemaken, is het vervolg van de weg in het stikdonker. Het is pas 18:00, maar wel volledig donker. Met de auto slalommen tussen fietsen, voetgangers, koeien en handkarren.
In totaal een klein uurtje rijden en dan komen we aan in Chez Maggie. Leuk hotel, met zwembad en....onze bagage!!! Aan de labels te zien zijn de tassen al in Rome blijven staan. 2 tassen zijn via Nairobi gekomen en 1 tas via Parijs. De logica ontgaat mij. Maar gelukkig hebben we ze terug.
Snel een zwembroek aan en het stof afspoelen in het zwembad. Heerlijk!
Daarna weer voortreffelijk gegeten.