13/08/2016 Kotido

12/8/2016 Tot de bumper..
We gaan richting Kidepo, natuurlijk niet via de makkelijke route, maar via een mooie route. Dat wil zeggen via allerlei kleine weggetjes, geen asfalt. Onderweg kom je allerlei kleine dorpjes tegen. Wij zijn hier duidelijk weer de attractie van de dag. Langs de weg weer een heleboel 'hallo-tjes' ( lokale bevolking, vooral kinderen die de hele dag 'hallo' naar je roepen). De reis gaat eigenlijk heel voorspoedig, geen regen vannacht dus de weg is begaanbaar. Als het kletsnet is, is de weg onbegaanbaar. Maar het gaat goed, af en toe een paar lastige stukken, maar we schieten aardig op. Gestopt bij een bar om weer wat bier in te slaan. We zijn er weer doorheen en dat kan eigenlijk niet. En dan staat er weer een vrachtauto dwars op de weg. Wederom een slecht stuk in de weg, met heel veel blubber en de wagen zit aardig vast. Maar wij kunnen er om heen, slalommen tussen de auto's en vrachtauto's die staan te wachten. En dan denkt Frank nog even om de laatste vrachtauto heen te draaien....en komt dan in een enorm gat te zitten. Tot de bumper in de blubber, de auto kan geen kant meer op. Langs de weg staan minstens honderd ugandezen, die allemaal weten hoe we er weer moeten komen. Echter iedereen heeft een andere methode. We besluiten dit volkomen te negeren en gaan zelf aan de slag. Sleepkabel aanbrengen tussen onze auto's en trekken maar. Echter dat werkt niet, ondergrond is te glad en ik heb niet genoeg grip om hem er uit te trekken. Frank zijn auto staat inmiddels met zijn rechtervoorwiel volledig weggezakt in de modder, linkervoorwiel bijna vrij in de lucht. Dan toch maar met de hulp van de locals proberen. Die willen echter altijd overal geld voor hebben en dat is eigenlijk tegen onze principes. Ondertussen nog steeds non-stop van alle mensen langs de weg. Uiteindelijk heb ik de auto wat aan de kant gereden en komt er een vrachtwagen bij. Die gaat Frank er uit trekken..tenminste...dat is de bedoeling. Sleepkabel bevestigen en trekken maar....knàp....dat was de kabel. En de auto zit nog steeds vast. Dan komt iemand aanzetten met een dikke stalen ketting. Vastmaken ...trekken ... knàp....en weer een kabel gebroken. De auto zit toch wel erg vast. Maar dat wordt weer op z'n afrikaans opgelost. Een gebroken ketting kan je weer maken door de twee einden aan elkaar te knopen, gewoon met een platte knoop. Maar niet te veel over nadenken en gewoon wederom aan de auto vastmaken en trekken maar. En daar komt de auto eindelijk los en rijdt direct het volgende gat in....en zit wederom vast.. De vrachtauto heeft inmiddels de ketting losgemaakt en is verder gereden. Onduidelijk waarom. Vermoedelijk om een 2e vrachtauto ons er uit te laten trekken, kan die ook wat verdienen. Daar hebben we geen zin in en ik maneuvreer de auto op een plek dat ik Frank er uit kan trekken. En dat lukt nu zonder problemen. Kabels weer inladen en vervolgens rond de wachtende auto's aan de andere kant slalommen. En we zijn er door...1,5 uur verder de rest van de route gaat zonder problemen. Wel wat lastige stukken, door rivieren, modder en kuilen, maar dat gaat eenvoudig. In een dorpje onderweg gestopt voor een rolex (chappatti met tomaat,ui en ei). Ook hier komt loopt het halve dorp uit om te kijken war er gebeurt. We zitten in het gebied van de Karamojong, een stam die alleen in deze regio leeft. Ook deze zijn weer heel kleurrijk en heel vriendelijk. Toeristen komen hier nauwelijks.
Petra rijdt nog een stuk vandaag, tot een plek buiten alle bewoonde gebied. We gaan de weg af en zoeken in de bush een mooie plek om vannacht te blijven staan. We rijden een paar honderd meter van de weg en vinden een schitterende plek. Auto's neerzetten, tenten uitklappen, stoelen neerzetten en een koud biertje (lang leven koelkast in de auto!).
Na het eten wat hout sprokkelen voor het kampvuur. Prachtige plek midden in de bush, geen mens te zien in de verre omgeving, geen enkel licht te zien. Alleen de maan, enorm veel sterren en een kampvuur. Met vuur spelen blijft leuk.

13/8/2016 Kotido
De nacht zijn we goed doorgekomen, geen beesten (hyena's...) of mensen op bezoek gekomen. Wel een fantastisch mooie sterrenhemel. Frank had weer een mooie 'kortere" route gevonden. Dat wil zeggen een hele smalle dirt road, deze keer duidelijk een weg waar nauwelijks verkeer langs komt. Wel heel veel koeien.. De weg gaat langs allerlei Karamojong dorpjes. Dat klinkt groter dan het is, een dorp is een cirkel met een paar hutjes, in de omgeving zie je wat mensen lopen en vooral veel loslopende geiten en koeien. Opvallend is dat de mannen allemaal een hoedje dragen, allemaal anders, maar vooral zo kleurig mogelijk en het liefste met een veer er bovenop. Onderweg geen vreemde dingen tegengekomen, wel af en toe wat blubber, gaten en rivieren. Maar niet iets wat we al eerder tegengekomen zijn. We hebben de record snelheid gehaald van bijna 40 km/uur gemiddeld. Dat is de de afgelopen dagen niet gelukt.
Aangekomen in Kotido eerst even tanken. Maar ook dat gaat niet helemaal zoals we gewend zijn. Er is geen stroom, dus de pomp wordt met een handbediening gedaan, 150 liter met een hand pomp. Krijg je wel spierballen van, gelukkig hoeven we dat niet zelf te doen. Nog even wat laatste dingen inkopen voor het eten en dan richting onze campsite. We staan bij een missie post, net buiten het dorp. De middag is Frank bezig met sleutelen aan zijn auto,Petra en ik zijn richting Koido gelopen. Op de markt rond gekeken. Wij zijn hier overduidelijk de attractie van de dag. Iedereen is hier foto's van ons aan het maken, hier komt geen enkele toerist. Continu worden er foto's van ons gemaakt of men komt op ons af om een hand te geven en een kort praatje te maken. Unieke ervaring. In een land waar homofilie verboden is, is het wel opvallend dat mannen veelvuldig hand in hand rondlopen. De mensen dragen veel traditionele kleding, maar het liefst in combinatie met een (engels) voetbal shirt. Hier geen enkel probleem om foto's te maken, geen gezeur dat ze geld willen hebben. We laten wel vaak de foto's aan de mensen zien en dan liggen ze vaak dubbel van het lachen.