Bergen en modder

7/8/2016 naar Marich pass

Na weer een nacht geslapen te hebben tussen het kabaal van de hippo's, is het weer tijd om verder te reizen. We beginnen zowaar op een stuk asfalt, met heel veel potholes. Dus via de berm rijden gaat een stuk beter. Maar daarna wordt het een prima weg. We schieten aardig op....maar ze zijn hier bij het aanleggen van de weg wat vergeten: de bruggen over de rivieren. We worden de weg afgeleid en daar staan al wat meer auto's stil aan de rand van een flinke rivier, ongeveer 50 meter breed. Op zich hoeft dat geen probleem te zijn, maar er staat een behoorlijke stroming en is zo'n 50 cm diep. Komt dus boven de assen van de wielen... Zo langzamerhand komen er steeds meer auto's en iedereen kijkt naar elkaar wie er nu als eerste doorheen durft te gaan. Het lijkt er op dat het water aan het zakken is, dus eerst maar even een tijdje wachten tot het water wat lager komt te staan. Af en toe steekt er iemand met een brommer over. Tenminste, deze wordt dan door 4 man op de schouders genomen en zo naar de overkant gedragen. Gaat meestal goed, in ieder geval vermakelijk om naar te kijken. Na een uur gaat de eerste dappere naar de overkant. Water tot aan de bovenkant van de wielen, golven over de motorkap...maar het gaat goed. Frank denkt nu 'wat hij kan, kan ik ook' en gaat ook naar de overkant. Komt bijna vast te zitten, maar gaat ook goed. Ik besluit toch even te wachten, maar een kwartier later besluit ik om toch maar te gaan, krijg nog een laatste instructie van Frank: zet ' m in 4x4Low en laat 'm vooral niet afslaan.... Cursus terrein rijden in de praktijk...Maar ook wij komen veilig aan de overkant.
Nog een klein stukje asfalt en dan begint de meest beroerde weg die we tot nu toe tegengekomen zijn. En dat zegt heel wat! Vergelijkbaar met een 'wandel' pad in de bergen, alleen iets breder. Stuiteren van rots naar rots, van gat naar gat. Stapvoets naar boven. Maar wat een prachtig landschap, eerst door de bossen, vervolgens door de savanne en dan richting de bergen met wederom bossen. De route gaat van rivierbedding naar rivierbedding, natuurlijk nergens bruggen. Maar gelukkig een stuk eenvoudiger over te steken dan de eerste brede rivier. Het bizarre is dat je gedurende de hele weg overal mensen tegen komt. Je denkt in the middle of nowhere te zitten, maar toch loopt er weer iemand langs de weg, kom je geiten kuddes tegen, koeien langs de weg, losse huisjes en af en toe een dorpje. En iedereen zegt je gedag, overal hoor je mzungu mzungu. En je blijft maar zwaaien in de auto. Hier komen overduidelijk zeer weinig toeristen en zeker geen blanken. Na ruim 7 uur onderweg geweest te zijn en 120 km gereden te hebben, komen we aan in Marich Pass.

8/8/2016 Mount Koh
Om 5:30 ging de wekker...maar alleen voor mij. En ook voor Petra, aangezien we in dezelfde daktent slapen en ik de auto mee moet nemen, maar zij is snel in de tent op de andere auto bij de jongens gekropen om verder te slapen. Ik ga vandaag met een gids op pad naar Mount Koh, een berg van rond de 2600 m hoog. Onze campsite staat op 900 m, dus er staat mij een aardige klim te wachten.
Gisteren avond een tijdje bij de rivier gezeten en besproken dat het niet echt fijn is om in het donker te rijden, met deze wegen en alle loslopende dieren. Vandaar dat ik om 6:00 in de auto zit...en het is nog stikdonker... Samen met de gids naar het startpunt van onze klimtocht gereden, half uurtje rijden. Tegen de tijd dat we daar zijn is het inmiddels licht geworden. Het eerste stuk gaan we door de semi-desert naar boven. Goed uitkijken dat je niet per ongeluk iets vastpakt op een stijl stuk, aangezien werkelijk alles stekels heeft. Enorme cactussen en struiken met stekels van centimeters lang. Zelfs zo vroeg is het al aardig warm, in combinatie met de stijle klim is het flink zweten. En glibberen, het heeft vannacht behoorlijke geregend. Na een uur of 2 klimmen, wordt het landschap anders. De stekel struiken maken plaats voor loofbomen/struiken. Ik loop op mijn bergschoenen, maar de gids loopt gewoon op z'n (autobanden)slippers. Onderweg kwamen we een vrouw tegen die zelfs op blote voeten liep. Ik zat mij af te vragen waar die vrouw vandaan kwam, maar dat werd snel duidelijk. Na een paar uur klimmen, kom je op eens een dorpje tegen. Alleen maar te bereiken via het geitenpaadje wat wij nu ook lopen. En hier ook opeens allemaal akkers met mais. Blijkt dat het dal te droog is voor landbouw. Dan lopen de mensen maar de berg op om daar wat te verbouwen, daar is het klimaat beter en valt er meer regen. Maar wel een aparte gewaarwording, je begint in een woestijn achtige omgeving, dan door het loofbos en dan kom je opeens in een dorpje met landbouw. En er is geen enkele toerist, ik loop er alleen rond met mijn gids, die van alles verteld over het wonen en leven op deze berg. Het weer begint echter om te slaan, er komt een hele dikke mist opzetten rond de top van de berg. Maar we besluiten eerst nog een stuk door te klimmen en daarna verder te kijken wat we doen. Na ruim 5 uur klimmen zijn we op de rand van de wolken/mist aangekomen. We moeten dan nog ongeveer 2 uur naar de top, maar besluiten dit niet te doen. Ziet er niet naar uit dat het beter gaat worden, eerder slechter. Met deze miste en de regen van vannacht is het spekglad en eigenlijk niet verantwoord om verder te gaan. We besluiten weer af te dalen, wat ook nog ruim 3 uur lopen is. Ruim 8 uur later zijn we weer terug bij de auto, prachtige tocht, ondanks dat we de top niet gehaald hebben.
De anderen zijn vandaag op de camping gebleven. 's Avonds in het restaurant daar gegeten.

9/8/2016 Modder!
De route van vandaag gaat naar Mount Elgon, de grens met Uganda. Begint mooi over het asfalt, tenminste..tussen de gaten en kuilen van de weg zit af en toe stukje asfalt. Maar dat was nog het goede deel van de weg vandaag. Na ongeveer 100 km komen we aan in Kitale, de laatste 'grote' plaats voor de grens met Uganda. Hier boodschappen gedaan en ons zitten verbazen over de hectiek in de stad. Nogal een verschil met de verlatenheid van de laatste dagen.
Nog een laatste stuk asfalt en dan de weg naar de grens. Dat is nog maar 20 km....maar daar kan je best lang over doen... De weg is een grote blubber massa. Het lastige is dat deze weg een beetje bol is, op die manier loopt het water tenminste de weg af. Klinkt best logisch. Maar als het geregend heeft, wordt het rijden er niet makkelijker op. Naast de weg is aan beide kanten een diepe greppel, dus heel voorzichtig rijden en proberen niet de weg af te glijden. Het rijden hierop is erger/gladder dan rijden op ijs. De auto glibbert alle kanten op, ondanks de ingeschakelde 4wd. Zonder dat is het helemaal geen doen. En dan komt er een tegenligger aan... Op een bolle weg, langs elkaar heen zien te komen, zonder van de weg af te glijden. Lukt wel, kost alleen veel tijd.en dan staan er een paar auto's dwars op de weg en een vrachtwagen helemaal stil, midden op de weg. De weg gaat hier omhoog, door een dorpje. De wagens staan inmiddels met de achterwielen in de greppel, met man en macht worden deze auto's weer de weg op geduwd. Maar nu nog langs de stilstaan de vrachtauto. Ik glibber ook alle kanten op, bijna tegen deze auto aan. Gelukkig helpen wat mannen langs de weg om de auto de goede kant op te duwen. Ik ben er langs en glij vervolgens bijna de greppel in. Frank loopt met een big smile rond. Dit is 'on african roads', de wegen zijn niet bepaald eenvoudig en comfortabel. En nu kunnen we de lier op de auto ook nog gebruiken! Frank zet z'n auto op een stevige plek, lier uitrollen en aan onze auto vastmaken. Inmiddels staat ongeveer het hele dorp rond de auto's van deze mzungu's. Iedereen weet hoe het opgelost moet worden, maar die lier kennen ze niet. Dus vooral met honderd man bij Frank op zijn vingers kijken wat hij aan het doen is. Uiteindelijk werkt het perfect, we komen uit de greppel en kunnen weer verder rijden. Maar de weg blijft zeer beroerd, af en toe een tegenligger. Bijna 3 uur later zijn we bij Suam aangekomen, de grens van Uganda. Een minuscuul kleine grenspost. Voor het eerst dat we bij de douane binnen zijn uitgenodigd. Gezellig een praatje maken, stempels zetten en dan 100 meter verder rijden. Hangt een dunne ketting over de weg, auto's weer aan de kant en wederom naar binnen bij de grenspost van Uganda. Ook hier weer allervriendelijkst ontvangen. Het is nu aardig einde van de dag en we besluiten op de grens te blijven slapen. Wel toestemming gevraagd, maar geen probleem. We staan nu op het terrein van de grenspost, aan de Ugandeze kant. En wederom volop in de belangstelling. Vlakbij is een dorpje, de lokale mensen die langskomen staan vol verbazing te kijken wat hier nu aan de hand is. Een paar mzungu's met vreemde auto's (landcruizers) en tenten op het dak. Vlakbij is een leegstaand gebouw met een grote veranda, daar hebben we onze spullen neergezet. We staan amper en het begint te hozen van de regen, maar we zitten tenminste droog. De kinderen uit het dorp worden steeds dapperder, komen steeds dichterbij. We hebben een watermeloen aan hen uitgedeeld en aan de douane medewerkers. Waren er duidelijk blij mee. Af en toe komt er een douanier langs die de samengeschoolde kinderen wegjaagt, wat meestal maar heel even lukt.