Sossusvlei en appeltaart

12/07/2015 Sossusvlei
Het is nog stikdonker als de wekker gaat...5:15 is best vroeg. Maar we zijn bepaald niet de eerste die wakker zijn. Overal op de camping is al activiteit. Snel de tenten inklappen en rijden maar. Doel is de zonsopgang zien op Dune45. En dat is nog 45 km rijden (vandaar de naam) vanaf de ingang van het park. Aangezien we al in het park zijn, mogen we om 5:45 al gaan rijden.
In het donker door een natuurpark rijden, is wel steeds blijven opletten of er niet opeens een beest op de weg staat. De bull-bar op de auto zit er hier niet voor de sier.
Bij de duin aangekomen, snel de auto weggezet en lopen maar. Is een flinke klim, de duin is zo'n 300m hoog en alleen maar mul zand. Je loopt via de duinkam omhoog, een heel smal richeltje.
Zo langzamerhand begint het steeds lichter te worden en worden de kleuren steeds duidelijker. Op het hoogste punt nog even wachten voor de zon opkomt.
Je hoeft nooit bang te zijn dat er geen mooie zonsopkomst/ondergang is. Die is er elke dag, nooit het risico dat je voor niets zo vroeg opgestaan bent om van de opkomst te genieten.
De omgeving laat per minuut meer van zijn kleurenpracht zien. Het rode zand krijgt een prachtige gloed door de opkomende zon. Nu begint voor de jongens het leukste deel: met enorme sprongen de berg afrennen, door het mulle zand heen.
Beneden weer de auto en de laatste 20km rijden naar Sossusvlei. De laatste paar kilometer kan alleen met een 4wd en liefst wel een ervaren chauffeur. Andere optie is lopen of met een pendelwagen mee rijden. Wij kiezen de laatste optie en gedurende de rit wordt ikmsteeds blijer dat we dit gekozen hebben. We hebben dan wel een 4wd auto, maar zelfs dan was het moeilijk rijden. Laatste stuk naar de Sossusvlei moet je weer lopen. Ook hier kiezen we voor de route bovenlangs. Dus eerst weer een flinke duin beklimmen, maar dit wordt beloond met een weergaloos uitzocht over de Sossusvlei. Dit is een dal tussen de rode duinen, met een witte klei bodem. De bodem is een labyrint van barsten, ontstaan door de droogte en de hitte. In deze vlakte steken de dode bomen als skeletten omhoog. Alles bij elkaar een heel surrealistisch landschap, een Dali schilderij maar dan in het echt. Dit gebied is een van de toeristische hoogtepunten van Namibie...en dat is helemaal terecht. Voordeel van het bezoek in deze tijd van het jaar (winter) is, dat het goed uit te houden is. Wel warm, maar lekker warm. In de zomer moet het hier niet uit te houden zijn van de hitte. Het landschap erom heen ziet er uit zoals een woestijn er uit moet zijn. Een onafgebroken rij met zandduinen, sommigen wel 350 meter hoog, geen water en geen begroeiing.
Absoluut een hoogtepunt van onze reis. Rond 13:00 terug op de camping, heb je er al een aardige dag op zitten vanaf 5:15. Rest van de dag lekker relaxen, wat gezwommen in het ijskoude zwembad en tegen een uur of 17:00 het vuur aangestoken voor de braai.
Iedereen zie je vroeg beginnen met het avondeten, als het nog licht is worden alle vuurtjes aangestoken. Tegen de tijd dat het donker is kan je dan beginnen met eten...en dat is dan al om 18:00. 's Avonds is er niet veel te beleven, behalve onnoemelijk veel sterren bekijken en heerlijk met vuur spelen bij het kampvuur.
Om 21:00 is de hele camping stil en donker.

13/07/2015 van Sesriem naar Swakopmund
Vannacht wakker geworden van wat beesten die rond de tent liepen, we hebben ze niet gezien alleen maar gehoord. Vermoedelijk waren het een paar oryxen, het klonk in ieder geval erg groot.
Bij opstaan is het weer veranderd, het waait onnoemelijk hard. Wat hier gelijk zorgt voor zandstormen, hele wolken zand vliegen rond. Snel spullen ingepakt en in de auto. We moesten nog even wachten voor we de camping af mochten, de hoofdingang van het NationalPark gaat pas om 6:45 open en wij waren 5 minuten te vroeg. Na controle of we wel een geldige permit hadden, zijn we snel vertrokken richting Swakopmund. Ongeveer 350km, naar verwachting een uur of 6 reizen. Na een uur komen we in Solitaire, een plaatsje die op de kaart staat, maar in werkelijkheid alleen maar een benzinestation met bar/bakkerij/winkel. Maar wel het vermelden waard: de bakkerij is beroemd om zijn appeltaart! En volkomen terecht, heerlijke taart met verse koffie en warme chocolademelk voor de jongens.
De rit gaat weer door de woestijn en veranderd langzaam naar een heuvel landschap. Via de Kuisep pas en canyon gereden, daar weer het NP in gereden, daar hebben we gisteren de permit voor moeten regelen. We rijden een route waar een zeldzame plant voorkomt: de welwitschia. Een verschrikkelijk lelijk ding, ziet er uit als een verdorde yucca. Maar wel heel bijzonder, komt alleen hier voor en kan wel 2000 jaar oud worden. In dit gebied valt er nauwelijks regen, het benodigde vocht krijgt de plant via 3 meter lange wortels en via de zeldzame zeemist.
Rond 13:00 waren we in Swakopmund. Hier een camping met op elke plek een eigen huisje met een badkamer/wc/water/elektriciteit/wifi. Plek bekeken en de stad in gegaan. Rondsnuffelen in winkeltjes, overheerlijke taart gegeten bij Arnolds. De duitse roots zijn hier duidelijk terug te vinden, straatnamen en winkelnamen, maar je hoort ook nog veel mensen in het duits praten (geen toeristen). Maar ook de duitse broodjes, taarten, schnitzels, eisbein op de menukaarten.