Adrenaline en zeerobben

14/07/2015 Adrenaline!
Een poging gedaan om uit te slapen, maar niet erg gelukt. Aangezien je vroeg naar bed gaat, ben je ook vroeg wakker. Rustig ontbeten en om 9:30 worden we opgehaald voor onze woestijn expeditie. Met een quad gaan we de Namib in, ook de jongens. Wordt niet naar leeftijd gevraagd, zit wel een sticker op de quad dat je minstens 16 moet zijn, maar niemand die daar op let. In totaal gaan we met 6 man en een gids op pad. Eerst een stuk rustig rijden om een beetje te oefenen hoe het sturen gaat en dan de zandbak in. Fascinerend hoe snel je volledig je richtingsgevoel kwijt bent als je tussen die duinen aan het rijden bent. Het landschap is spectaculair, ervaar je nu heel anders. Je proeft letterlijk het zand tussen je tanden als je full speed tussen/over de duinen heen gaat. Blijft wel steeds goed opletten, een stuur of schakel fout en je quad komt vast te zitten in het mulle zand. Opeens stopt de gids, rent een duin op en grijpt in het zand en haalt een slang te voorschijn. Hij had de sporen in het zand gezien en wil deze graag aan ons laten zien. Als je zelf rond rijdt, denk je dat er geen leven mogelijk is in deze enorme zandberg, maar de werkelijkheid is dus anders. De jongens zitten met een big smile op de bike, ze waren even bang dat ze achterop moesten. Maar zelf rijden is natuurlijk veel leuker!
Na ruim een uur spelen in het zand, stoppen we bovenop een duin. Het volgende onderdeel gaat nu van start: sandboarden.
Liggend op een houten plaat de berg af sleeën, gaat snoeihard. De wind, en het zand, giert langs je gezicht. Aangezien je met je gezicht vlak boven het zand ligt, gaat het voor je gevoel, nog veel harder. Is weer eens iets anders dan sleeën in de Soesterduinen. De hellingen zijn hier meer dan 100 meter hoog, enige nadeel is dat je door het mulle zand weer naar boven moet klimmen. Enige conditie is nu toch wel handig. Na een klein uurtje spelen, vertrekken we weer op de quads weer verder de Namib in. We hebben nu allemaal wat meer ervaring met het rijden in het mulle zand, dus nu gaan we wat spectaculairder rijden. Heuvel op, heuvel af, scherpe bochten, schuine hellingen. De gids noemde het de rollercoaster, eigenlijk best een goede omschrijving. Alleen zit je nu zowel aan het stuur als de gaspedaal van de rollercoaster. Gaaf!!!
Over de duinen ligt op vele plekken een dunne zwarte gloed. Blijkt allemaal ijzerpoeder te zijn. De gids had een dikke magneet bij zich, waarmee hij het poeder snel kan 'verzamelen'. Komt uit de bergen uit zuid Namibië en via de wind komt het hier terecht.
Na ruim 3 uur zit het er jammer genoeg op. We laten ons in het centrum afzetten, lekker gaan lunchen op een terrasje. Op de terugweg naar de camping een overheerlijk ijsje gehaald.
's Avonds voor de verandering maar weer eens de braai aangestoken. Met een deken omgeslagen zitten eten. Overdag is de temperatuur heerlijk, maar zodra de zon onder is, wordt het heel snel kouder tot ruim onder de 10 graden. Om te slapen prima, maar als je nog buiten zit te eten, is dat toch wel koud.

15/07/2015 zeerobben
Het was een koude nacht. Auto was zelfs helemaal vochtig van de zeemist. Is nu duidelijk waar het vocht vandaan komt voor de planten groei in de regio. Regenen doet het hier namelijk nauwelijks.
Spullen ingepakt en naar het centrum gereden. In de Duitse bakkerij ontbeten, even tanken en richting de Skeleton Coast. 's Morgens is de lucht hier zwaarbewolkt door de zeemist, samen met het volledig kale zandlandschap, geeft dat een sombere indruk. We komen langs een scheepswrak op het strand, en worden verderop door de politie aangehouden. Even schrikken, maar niets aan de hand. Wil weten waar we heen gaan, vraagt verder niet om papieren of zo.
En dan komen we bij ons doel van de ochtend: Cape Cross Seal Reserve. Een enorme ervaring, of eigenlijk aanval, op al je zintuigen...in eerste instantie voor je neus. Voordat je iets ziet, komt de geur je al tegemoet. En daarna het geluid, dit lijkt op het gemekker van een enorme kudde geiten. In dit gebied leeft een enorme zeerobben kolonie. Er zitten hier naar schatting 250.000 zeerobben. Op de rotsen, op het strand en in het water is het ėėn grote massa met deze beesten. Onvoorstelbaar veel dieren zitten hier op elkaar gepakt. Indrukwekkend om te zien.
Wanneer we hier wegrijden, rennen vlak voor ons een stel jakhalzen over de weg. We wisten dat ze hier zaten, maar de kans dat je ze ziet is niet zo groot. Voor deze beesten is het hier een waar walhalla, met zoveel (jonge) zeerobben.
Hierna weer het binnenland in gereden. Na 20km is de bewolking volledig verdwenen en rijden we weer onder een vel blauwe lucht in de volle zon. Is gelijk 15 graden warmer.
We zijn op weg naar Brandberg...dachten we. We hadden de aanwijzingen niet helemaal goed gelezen. We moesten naar Uis en dan richting Brandberg, maar in Uis staan we ineens al voor onze lodge/camping. Bleek dat het wel goed in de omschrijving stond, maar vlakbij Brandberg (hoogste berg van Namibië, ruim 2500m hoog) is de grootste attractie van deze regio (naast de berg zelf): de White Lady. En dat is geen vrouw, maar een rotstekening van zo'n 2000 jaar oud in de bergen...en de getekende persoon is overduidelijk geen vrouw. Aangezien op de camping niets te beleven is, gaan we gelijk door richting deze beroemde plaats. Is nog 30km rijden naar de ingang van de vallei waar we moeten zijn. Hier toegang voor het National Park betalen en dan krijg je een gids mee die de weg wijst. Het is ongeveer een uur door de bergen lopen voor we er zijn. Onder een overhangende rots zijn de rotstekeningen, de oudste ongeveer 5000 jaar oud. Onderweg allerlei hagedissen en bergmarmotten gezien. Daarna weer een uur teruglopen, de gids een lift gegeven richting zijn huis, tenminste dat denken we. Hij wilde op een plek uitstappen waar werkelijk nergens in de omgeving een huis te vinden was.
Tijdens de rit terug naar de camping kwamen we langs wat hutjes van de Himba's met het bijbehorende souvenir kraampje. Hier wat gekocht en mooie foto's gemaakt.
Tegen de tijd dat we weer op de camping zijn, is het bijna donker. Snel de tenten neerzetten en koken. Deze keer maar niet braaien, maar gewoon pasta.