Kolmanskop, Luderitz en op weg naar Sesriem

10/07/2015 Kolmanskop en Luderitz
Eens kijken of we vandaag ook nog iets van cultuur kunnen opsnuiven. Maar eerst een voortreffelijk ontbijt in ons hotel. Voor het eerst dat we in een hotel 7km moet rijden naar de ontbijtzaal. Alles is hier uitgestrekt en ruim opgezet. Zelfs de hotels.
Via een tussenstop bij de waterplaats voor de wilde paarden doorgereden richting kust. Een navigatie systeem heb je in dit land echt niet nodig, het is enorm groot en uitgestrekt maar er zijn nauwelijks wegen. Degene die er zijn, staan goed aangegeven. Elke plaats, hotel, boerderij heeft langs de weg duidelijke borden staan. De route is meestal erg eenvoudig: rechtdoor. Letterlijk. Het zijn kaarsrechte wegen, tot nu toe allemaal prima onderhouden zowel de gravel als de asfalt wegen. Bij de verhuur in Windhoek hadden we bij aankomst om een gps gevraagd, waar de verhuurder al aangaf dat dit wel mogelijk was, maar eigenlijk totaal overbodig. Nu een week later, zijn we het daar helemaal mee eens.
Het landschap waar we nu doorheen rijden is wederom weergaloos mooi, zo enorm uitgestrekt.zo groots en wijds als de uitzichten hier, heb ik nooit eerder mogen ervaren. We zien de omgeving veranderen van rotsen/stenen/lichte begroeiing naar alleen alleen maar zand. We komen nu echt in de Namib woestijn. Inmiddels wat borden gepasseerd dat het streng verboden is de weg te verlaten. Zowel links als rechts is Sperrgebiet = diamanten win gebied.
Het zwarte asfalt steekt vel af tegen het rossige zand, met vlagen zie je het zand over de weg glijden. Richting kust wordt het landschap steeds heuvelachtiger. Vlak voor Luderitz is het plaatsje Kolmanskop, een spookstadje. Al is stadje wel ietwat geflatteerd, voor deze kleine verzameling verlaten huizen. Het is een van de eerste mijnbouw nederzettingen in dit gebied uit begin 1900, inmiddels verlaten en vervallen tot een spookstadje. Geeft hele pittoreske plaatsjes, deze vervallen huizen soms zelfs ruïnes, in het woestijn landschap. Huizen voor een deel opgevuld met opgewaaid zand, andere kan je nog van binnen zien. Je moet een permit hebben om Kolmanskop te mogen betreden, volgens de boekjes moet je deze in Luderitz halen, maar inmiddels kan het ook op de plaats zelf. Wel voor 13:00 het dorp in, 's middags is het afgesloten. Nog gekeken of we nog een verdwaalde diamant konden vinden, maar jammer genoeg de vakantie niet kunnen terugverdienen.
Nu nog een klein stukje rijden naar Luderitz, een plaatsje waar de Duitse roots nog goed zichtbaar zijn. Duitse straatnamen, verschillende kerkjes en mooie gekleurde huisjes. Eerst wat rond gereden, bij de vuurtoren gestopt om alles van bovenaf te kunnen bekijken. Auto geparkeerd en boodschappen voor de komende paar dagen gedaan. Toch wel handig een koelkast achter in de auto. Als je de auto wil parkeren komt er direct iemand op je afgerend die op de auto wil passen.
Bij terugkomst geef je hem een paar N$, zorg er dus altijd voor dat je wat kleingeld in je zak hebt zitten. Voor het parkeren en voor de hulp van de supermarkt die je helpt de boodschappen naar de auto te dragen. Laten we dit maar zien als arbeidsverschaffing in plaats van apartheid...
We wilden ook geld wisselen (heb nog US$), maar hiervoor moet je een paspoort voor bij je hebben..en die ligt nog in de lodge. Dan maar pinnen.
Aan de haven gegeten, de rest aan een mooie vleesmaaltijd. Ik hoopte aan de haven lekker vis te eten...dat was niet echt gelukt...allemaal frituur spul alleen de oesters en garmalen waren lekker. Als afscheid van het dorpje onze eerste souvenir gekocht. Na harde onderhandelingen een houten nijlpaard gekocht. We hebben 'm gelijk maar Luderitz genoemd.
Terug naar Aus Klein Vista, onderweg weer het nodige wild gezien. Dit begint inmiddels te wennen, niet meer bij elk beest in de remmen, ze moeten nu wel dichtbij genoeg zijn. In het hotel een poging gedaan om te internetten, maar was tergend traag. Dan maar alleen een overheerlijk koud biertje en P een cappuccino gedronken en dan weer de 7km naar onze lodge gereden. Daar onder het genot van een koud drankje genoten van een schitterende zonsondergang.

11/07/2015 Van Aus naar Sesriem
Er staat ons vandaag een rit van 350 km te wachten, maar eerst nog even ontbijten in de lodge. Er nog even van genieten dat het ontbijt voor ons klaar gemaakt wordt.
We verlaten na een paar kilometer het asfalt en dat zullen we vandaag niet meer tegenkomen. Eerste stuk is gelijk wat lastiger rijden, is vooral los zand bovenop de gravel. Net alsof je over sneeuw aan het rijden bent, af en toe voel je je banden wegglibberen. Gelukkig is er geen verkeer en is de weg breed, geen probleem om af en toe een schuiver opzij te maken.
Opvallend is dat bijna overal er hekken langs de weg staan, zowel op de asfalt wegen als de onverharde wegen. Letterlijk honderden kilometers hekwerk.
Het landschap waar we doorheen rijden is weer overweldigend. Ondanks dat het erg kaal is, is er toch veel variëteit in. Is wel wat begroeiing, alleen nauwelijks bomen. En natuurlijk overal kom je beesten tegen. Ook weer een nieuwe gezien, een groep sabelantilopes. We hebben ook kunnen ondervinden hoe goed de schutkleuren van de dieren zijn. We stonden stil om een foto te maken en kijken daarna even opzij. Staat er een paar kudu's nog geen 2 meter van de auto...niemand had ze daarvoor gezien....en dat zijn toch echt wel enorme beesten (formaat klein paard).
We komen nu steeds meer in de Namib, wijdse uitzichten over de woestijn met af een toe een berg. We zijn bezig om een verzameling aan te leggen van alle verkeersborden met beesten. We komen hier weer een nieuwe tegen: bord met een zebra. We roepen gelijk dat we nu goed moeten opletten of we er een zien, we starten de auto weer...en daar staat er direct al een aan de andere kant van de weg. Op de gravelwegen kan je goed doorrijden, wij rijden rond de 80-100 km per uur. Je ziet hier hier veel zuid afrikanen..en die vinden dat veel te langzaam. Die rijden echt als gekken, zelfs met aanhangers achter de auto. Komen met zo'n 150 km per uur voorbij, ons in een dichte stofwolk achterlatend. Niet vergeten de ramen van de auto dicht te doen, voordat de auto voorbij komt....
Ons doel vandaag is de campsite in Sesriem, deze is binnen de hekken van het National Park. Voordeel is dat je een uur voor zonsopgang en een uur na zonsondergang nog in het gebied mag zijn. Indien je buiten het NP staat (zoals de meeste lodges/campings) dan moet je voor zonsondergang het park al uit zijn en je kan pas na zonsopkomst naar binnen. En juist de zonsopkomst moet hier zo mooi zijn met de rode duinen als achtergrond. Maar dat gaan we morgen meemaken. Eerst de camping op, permit voor het park regelen en onze plek opzoeken. Wederom weer zeer ruim opgezet. In totaal zijn er maar 20 plaatsen beschikbaar op een terrein ter grootte van 6 voetbalvelden. Overal subliem uitzicht. De jongens hebben nog even gezwommen.
Vlakbij de camping is de Sesriem Canyon, even daar gekeken en toen door naar de dichtstbijzijnde rode duin voor de zonsondergang. Dat was nog een aardige klim naar boven..en boven bleek dat er een nog hogere duin achterlag. We waren wat te laat begonnen met lopen (17:00), de snelheid van het klimmen wat onderschat. Het is steeds 3 stappen omhoog en dan glij je weer 1stap terug. Dat gingen we dus niet meer meemaken vanaf het hoogste punt. Morgen weer een dag. Terug op de camping is het inmiddels donker. Tenten uitgeklapt (ideale dingen, zeer snel neerzetten en een lekker bed erin), koken en vroeg naar bed. Morgen om 5:15 opstaan...