Golden Rock, maar nu zonder regen

20 juli
De wekker ging vandaag al vroeg, we liepen voor de tweede keer naar the golden rock toe. We hoopten op een beter uitzicht en dat kregen we. Na de golden rock in minder mist gezien te hebben, zijn we weer terug naar beneden gegaan
Nu het minder mistig was hadden we ook beter zicht op de route die we aflegden. We hadden veel gehoord over het prachtige uitzicht, we konden het nu wel met eigen ogen zien. En ja, geen woord te veel gezegd, verbazingwekkend.
Eenmaal beneden aangekomen stond er een nieuwe bus op ons te wachten, bij de vorige lekte het dak namelijk. In de nieuwe bus konden we heerlijk droog zitten. Onderweg stopten we nog even bij een lokale tent voor een kopje thee. Achter ons zat een monnik ook zijn thee te drinken. Tussen de tafeltjes door lopen kleine kinderen en de huisdieren. Voor ons een grote poster van Manchester United. Het valt ons erg op dat dit land helemaal voetbalgek is, de gids die bij aankomst hier al over voetbal begint. Veel mensen die gewoon opgebleven waren voor het WK om 4 uur 's nachts en overal herhalingen van de wereldbeker wedstrijden op de tv. Als de thee op is weer de auto in, 2 uurtjes rijden en dan alweer een stop voor de lunch. Het is een prachtige route, langs jungle, rijstvelden, kleine dorpjes.
Daarna weer anderhalf uur rijden en we zijn aangekomen bij het hotel. We zitten in het Cinderella hotel, een heel erg paars hotel van de buitenkant met vanbinnen overal waar mogelijk is allemaal prullaria. Op de kastjes staan schelpen, poppen, muziekinstrumenten, noem maar op. Wat ook erg bijzonder is dat elke kamer een privé-iPad heeft. We zitten een tijdje op de kamer en gaan daarna met de gids de stad weer in.
We zijn in Mawlamyine, zoek zelf maar uit hoe je het uitspreekt, wij zijn er zelf ook nog niet achter. Dit was vroeger de hoofdstad van de Britse kolonie Birma. Dat is duidelijk te merken, veel koloniale huizen en een stuk of 5 kerken. We rijden een stukje de stad uit en komen bij een klooster. Een enorm stuk grond waar de monniken leven. We bezoeken de plek voor het mediteren. Voor we de trap oplopen zien we een bordje met. Meditation place, no talking, minimize noise. Eenmaal boven is het echt doodstil, alleen het geluid van een riviertje op de achtergrond. Een heleboel monniken zijn daar allemaal met een soort klamboe over zich heen aan het mediteren. Erg indrukwekkend om te zien. Na een tijdje lopen we doodstil weer naar het busje toe om naar de boulevard te rijden. We lopen daar langs enkele eetkraampjes waarvan de gids al meteen vertelt dat het niet goed is om daar te eten.
De mensen hier zijn werkelijk allervriendelijkst, nog geen chagrijnig gezicht gezien. Iedereen is even behulpzaam, al is communicatie vaak alleen mogelijk met handen, voeten en een glimlach. In vele landen kan je nog onderhandelen door een getal op een briefje te schrijven...maar dat werkt hier ook niet. De getallen zijn in het birmees ook allemaal van die rare kriebeltjes. Je kan hier werkelijk niets lezen, de teksten en de getallen zijn totaal niet te begrijpen. Wij zijn hier wel zo'n beetje de locale attractie. Je komt hier werkelijk geen westerse toeristen tegen. De toeristen die je tegenkomt zijn vooral Thai en die zie je vooral op de plekken die heilig zijn voor de boeddhisten.
Hierna vroeg gaan eten, werkelijk heerlijk uitgebreid gegeten, kosten slechts $22 voor 4 personen.